Minghun

Film świetnie operuje czasem i przestrzenią. Opowiadana historia z wielką subtelnością dotyka tematów transcendentnych. Ukazuje osobliwe działanie przeznaczenia i sił znacznie większych od człowieka. W tym celu miesza ze sobą przeszłość z przeszłością i powoduje konfuzję co do ontologicznego statusu niektórych scen. Kluczowy dla fabuły brak, zniknięcie, oddawany jest poprzez przestrzeń. Minghun pełen jest szerokich, pustych kadrów i przestrzeni liminalnych (korytarze, podjazdy, poczekalnie). Zwraca uwagę również sposób filmowania mieszkania głównych bohaterów, które wręcz zionie pustką z widocznych w głębi kadru pokojów. Dzięki tym kapitalnym zdjęciom oraz wykorzystaniu scenografii widz wkracza w bardzo prywatną przestrzeń głównego bohatera - może poczuć jego samotność i ból. Film pozwali poruszyć z młodzieżą temat straty bliskiej osoby oraz różnych postaw ludzi, którzy się z nią mierzą. Podany w sposób subtelny, przystępny i nieobciążający może stać się ciekawą propozycją i punktem wyjścia do rozmowy, której bardzo brakuje – większość młodych ludzi nie rozmawia lub nie potrafi rozmawiać o śmierci. +15

źródło: opis dystrybutora